Kłótnie są wpisane w związek i nie ma w tym nic złego, ponieważ jest to naturalny element funkcjonowania rodziny.
Znane są koncepcje mówiące o tym, że związek jest pewnym procesem, co powoduje, że wpisane jest w niego przezwyciężanie towarzyszących mu kryzysów. Owe kryzysy umożliwiają związkowi dojrzewanie, ponieważ dochodzi wówczas do ujawnienia różnicy zdań między partnerami, konfrontacji poglądów i pojawia się szansa na ustalenie wspólnego frontu. Patologia występuje wówczas, gdy konfliktów się unika, hamując w ten sposób dojrzewanie związku. Co ważniejsze, pojawiające się konflikty gdy są konstruktywnie rozwiązane, to stanowią dla dzieci wartościową naukę.
Korzyści wynikające z obserwacji pozytywnie rozwiązanych konfliktów:
- dzieci mają możliwość uczenia się, że konflikt nie musi być czymś rujnującym związek;
- uczą się, że nie trzeba unikać konfliktów, lecz można i warto stawić im czoła;
- uczą się reagowania na konflikt oraz nabywają umiejętności rozwiązywania go;
Natomiast brak porozumienia między partnerami, a tym samym konflikt utrzymuje się przez dłuższy czas, wówczas tworzy się w domu napięta i obciążająca atmosfera, skutki dla dziecka przedstawiają się następująco:
- występują niekorzystne zmiany rozwojowe;
- rodzice poprzez trudność w porozumieniu się włączają dziecko w konflikt; dziecko czuje presję opowiedzenia się po którejś ze stron i tym samym jest narażone na sprzeczne uczucia i konflikt lojalnościowy; może się to przejawiać w zachowaniu dziecka;
- dziecko może sprawiać problemy wychowawcze, wagarować, mieć problemy z alkoholem, narkotykami, czy w jakiś inny sposób realizować funkcję „czarnej owcy” w rodzinie na której koncentrują się małżonkowie i dzięki temu mogą stworzyc wspólny front;
- chęć unikania przez małżonków konfrontacji z problemami powoduje nadmierną koncentrację na dziecku i staje się zagrażająca dla przebiegu jego rozwoju, ponieważ pełniąc funkcję osoby (w oczach rodziców) wymagającej nieustannej troski, dziecko nie ma szansy usamodzielnić się;
- rodzice swym zachowaniem powodują uzależnienie dziecka od siebie i „wtłaczają” mu tym samym pozycję osoby niesamodzielnej i bezradnej; czasem przejawia się to w postaci faktycznej chorowitości dziecka;
